Dügün, O'nun varligi ile son sinirina ulasan bir nese içinde geçmisti. Ata, ayrilmak üzere ayaga kalkinca kendisini ugurlamak için halk iki sira diziliverdi. Sevecen bakislarini saga sola yönelterek yavas yavas ilerlerken bir yerde durakladi, sonra durdu, elini yedi sekiz yaslarinda bir kiz çocugunun basina uzatti.
çocugun arkasinda yer alan ve anasi ile babasi oldugu belli olan çifte yavasça seslendi: "Öpeyim mi?"
Herkesi derinden duygulandiran bu istegi ana babanin nasil yerinde bir minnetle karsiladiklari kestirilebilir.
Atatürk, çocugu iki eliyle kaldirdi, öptü ve birakti. Fakat sahne bununla kapanmis olmadi.
Uyanik ve duygulu çocuk: "Ben de öpeyim, ne olursunuz Atatürk, ben de sizi öpeyim." diye direndi.
Ata, belki de hiç ummadigi halde kendisine babalik mutlulugu tattiran bu içten davranisi, çocugu bir daha yerden alarak yüzüne yaklastirmakla karsiladi.
Bilmiyorum, halk bu dokunakli sahneyi, gözleri yasli alkislayarak kutlu kilarken, o çelik iradeli insanin da iki damla gözyasini tutamadigini görebilmis mi idi?