sönmeyen ateş mumun ucunda
ben eriyorum
erimiyor yanlızlık
titrek ve ürkek
kol geziyor duvarlarda
sen parmak uçlarımda
uzatıyorum muma tutuşmuyorsun
ne kadar belli
artık başkasının olduğun
nöbetini devrediyorum
bir kaç yabancı surete
yalancı aşkın
doymak istiyorum acıya
iliklerimde ölüm
sancıların ihtişamı büyük
boğulurken gülüyorum
gülerken parçalanıyor buz kesmiş yüzüm
ateşine güneş vurmuş
bir yangın gibi
çoğalıyor hüzün
o çoğaldıkça ben azalıyorum
ben azaldıça
hacmi genişliyor duvarların
kaybolmaktan korkuyorum
susuyorum
bu kalbin hep sesi kesik
yarası derin
çatlaklarından sızar gayri
can durmaz
bir el olmalıydı
yüreği sıkıca tutan
ellerin başka ellerle doluyken
bu aşk kurtulmaz