Bu satırları, bir İzmir akşamının
Sensizliğe bürünmüş en serseri
En divane köşesinden yazıyorum
Ve seni o kadar özlüyorum ki
Çoğu zaman, anlamsız geliyor sensizlik
Bazen de hiçe sayılmanın acısı kanatıyor yüreğimi
Hani elini uzatsan tutamayacağını bilmek
Kapıdan gülümseyerek gireceğini bekleyip
Hiç gelmeyeceğini bilmek gibi
Hani güneşin doğuşunu beklerken
Rüyadan uyanıp
Zifiri karanlıkta kalmak gibi
Hani aylarca baharı bekleyip
Çiçeklerin açmadığını görmek
Zemheri ayazında kalmak gibi
Hani seni dipsiz kuyulara atan
Hiç olmadık anlarda
Cam kırıkları gibi ne yana dönsen batan
Yüreğini kanatan birini taparcasına sevmek gibi
Hani Sevgisini içinde yaşatmak uğruna
Kendini her gün biraz daha yok etmek
Hani bir gece uyuyup
Hiç uyanmamak gibi
Hani defalarca dinleyip
Dinlemekten bıkmadığın
Bir şarkıyı unutmak
Veya
Her gün yeniden ölmek gibi....
Alıntı...