Ulaşılan herşey önemini ve değerini yitirirmiş.
Bir çemberin iki ucu birleştiğinde,kapılar kapandığında,aşıklar kavuştuğunda,kitaplar bittiğinde...
Uzanmayı istediğimiz düşlerimize ne isim verdiğimiz önemli değildir aslında.Yaşandıklarında artık bitmiş demektir...Öyle ya dün yaşadığımız her şey bugüne bir anıdan ibaret değil mi sadece?Evet evet hayat anlardan oluşur ama;nefes aldığımız anlardan değil NEFES KESEN ANLARDAN oluşur...
Ve bu hayat hep bir şeyler öğretir bizlere...
Mesela bana çok beklemenin gelmeyenin değil hala beklemeye devam edenin suçu olduğunu,bir insanın kendisini sevmediği müddetçe asla bir başkasını sevemeyeceğini,yanlış sorunun doğru cevabının olmadığını öğretti.Hayat bana cesur olmayı öğretti,en önemlisi sevmeyi öğretti...Mesela aslında güven denen şeyin olmadığını öğretti.insanların değişebileceğini,duyguların değişebileceğini öğretti.Gülmeyi öğretti mesela,yada yağmur misali akan gözyaşlarını...ve hiç ağlayamayanları...Ve o ağlayamayanların yerine ağlayanlarıda...Aziz Nesin'in Bir Kadını Ağlatmak adlı bir yazısı vardır.Der ki:"Kadınlar herşeye ağlayabilir.Bir filme,bir şarkıya,bir yazıya...Ama bir kadını yürekten ağlatmak zordur!!!Eğer çevrenizde yürekten ağlayan bir kadın görürseniz bilinki ağlatan, onun yüreğine ulaşmış demektir..."Ve hayat bana yürekten ağlamayı öğretti...Daha da önemlisi bazı insanların yüreklerinin, bedenlerinden büyük olduğunu öğretti...
Yüreği bedeninden büyük insanlardan olmak dileğiyle...Ve yüreği bedeninden büyük olan,hayatında bi kere bile yürekten ağlayan herkese yürekten Selam olsun... (şimdi sen sor bakalım kendine hayat sana neler öğretti?)