Kelebekler İnsandan daha mutlu yaşadı ömrünü,
İnsanoğlu ise onlarca yıla sığdıramadığı ömründe mutlu olmayı başaramadı.
Doğum ile ölüm arasında sıkıştı kaldı insanoğlunun ruhu ve sonunda ölümün geleceğini bildiği için,hayatını keşmekeş içinde tüketti...
Kelebekler ise anladı hayatın değerini...
Sadece birkaç gün yaşadı kelebekler...
Kendisini yaratan kudretin sanatını işlediği kanatlarını gün ışığında çırpmadan önce,günler boytunca bir koza içinde,karanlığın zulmetine katlandı...
Bir kelebeğe dönüşmeden önce,ipek böceği olarak çektiği o zulmetin,paha biçilmez hediyesini,ipek kozası olarak bıraktı insanoğluna...
İnsanın paha biçemediği ipek,kelebeğin dünyaya geldiği yaşamın rahmi oldu...
İnsanın onlarca yıl yaşadığı halde,değerini bilmediği,kısa bulduğu ömre inat,kanatlarındaki Yaradanın fırçasından çıkma sanatı gösterdi insanoğluna,kısacık hayatının her anında...
Sadece birkaç gün yaşadı kelebekler...
Ve aşkın ne demek olduğunu insandan daha iyi bildiler..
Aşkın bir ateş olduğunu,yakıp kül ettiğini anladılar ve ateşe pervane oldular
Ahmet Savaş Özpınar