(http://img30.yukle.tc/images/8716seyyah3_24340_60361.jpg)
/>
KİM BU ADAM???
7 yaşındayken babasını kaybetti ve yetim
kaldı. 8 yaşında okuldan alındı ve köyde yaşadı...
10 yaşında
yüzü kanlar içinde kalacak şekilde, yeni okulundaki hocasından dayak yedi. Ailesi
onu okuldan aldı.
17 yaşında hayalindeki okulun istediği bölümü için
gerekli not ortalamasını tutturamadı.
24 yaşında tutuklandı, günlerce
sorguya çekildi ve 2 ay tek başına bir hücrede hapis yattı.
25 yaşında
sürgüne gönderildi...
27 yaşında kendisinden bir yaş büyük
meslektaşı kendisinin de üyesi bulduğu derneğin çalışmalarıyla kahraman ilan
edilirken, kendisi hiç önemsenmiyordu.
30 yaşında kendisi başka şehirleri
düşman elinden kurtarmaya çalışırken, doğduğu şehir düşmanların
eline geçti.
30 yaşında amiri, onu kendisinden uzaklaştırmak için başka
göreve atanmasını sağladı. Yeni görevinde fiilen işsiz bırakıldı. Aylarca
boş kaldı.
37 yaşında böbrek hastalığından Viyana'da 2 ay
hasta ve yalnız halde yattı.
37 yaşında komutan olarak yeni atandığı
ordu, dağıtıldı.
38 yaşında Savunma Bakanı tarafından görevinden
atıldı.
38 yaşında bir toplantıda giyebileceği bir tek sivil elbisesi bile yoktu
ve başkasından bir redingot ödünç aldı. Ayrıca cebinde sadece 80 lirası
vardı. 38 yaşında kendisi için tutuklama kararı çıkarıldı.
39
yaşında idam cezasına çarptırıldı.
Sonra ne mi oldu? 42 yaşında
Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı oldu!
Bu öykü efsanevi lider Mustafa
Kemal Atatürk'e aittir.
Mümin Sekman, bu öyküyü, insanoğlunun azmine
örnek olarak yazmış. Diyor ki:
- Başarınızın önündeki engel ne?
Paranız mı yok? Atatürk'ün de yoktu! Sağlığınız mı bozuk?
Atatürk'ün de bozuktu! Çevrenizde sizi çekemeyenler mi var?
Atatürk'ün de vardı! Bazı yakın arkadaşlarınız sizi arkadan mı
vurdu? Atatürk'ün de başına geldi! Aileniz çok zengin değil miydi?
Atatürk'ünki de değildi! Amirleriniz hakkınızı mı yiyor?
Atatürk'ünkini de yemişlerdi! vs..vs...vs..
Özeti: Çaresizlikten
yakınmayın.. Çare sizsiniz..